Οι ελάχιστες προαπαιτούμενες λειτουργίες για την "Ορεινή Αυτοδιοίκηση"




Άρθρο του Δημήτρη Κατσούλη

Είναι γνωστό στους «παροικούντες» στην Αυτοδιοίκηση ότι  οι Δήμοι δεν έχουν όλοι κοινή αφετηρία, ούτε βιώνουν με την ίδια ένταση τα ίδια προβλήματα, υπάρχουν πολλές ταχύτητες και διαφορετικές αφετηρίες. Για να βαδίσει τον δρόμο της ανάκαμψης η αυτοδιοίκηση πρέπει να προσαρμόσει μέσα, οργανωτικές δομές και περιεχόμενο δημοτικών πολιτικών στις ιδιαίτερες συνθήκες.
Τα γράφουμε αυτά γιατί συχνά συναντάμε λανθασμένες προσεγγίσεις και εμμονές, κυρίως σε αιρετούς, που δυσχεραίνουν και την αποστολή τους και εντέλει την επίτευξη του σκοπού που είναι η διαχείριση των τοπικών υποθέσεων με όρους αποτελεσματικότητας και προστασίας του δημοσίου συμφέροντος.
Κάνουμε αυτές τις σκέψεις με αφορμή την άμεση διαπίστωση από ένα παράδειγμα δήμου της κατηγορίας των ορεινών δήμων, χωρίς οικιστικό κέντρο, με τεράστια δύσβατη έκταση και ελάχιστους μόνιμους κατοίκους, κυρίως ηλικιωμένους. Και εκεί όπως σε όλη την ελληνική αυτοδιοίκηση βολοδέρνουν μέσα  στον ασφυκτικό κλοιό της οικονομικής κρίσης αλλά και της γραφειοκρατικής χειραγώγησης που ο νομοθέτης και το κεντρικό κράτος επιβάλλουν.
Απόλυτη αδυναμία συντήρησης του οδικού δικτύου, αδυναμία αποκατάστασης βλαβών στην ύδρευση, σπάνια αποκομιδή απορριμμάτων, ολοκληρωμένη απουσία από την καθημερινότητα των κατοίκων.
Αναρωτιέται κανείς  για το ποια αποστολή μπορεί να στηρίξει ένας τέτοιος δήμος. Θα μπορέσει άραγε να αποκαταστήσει την στοιχειώδη κανονικότητα; Θα αποκτήσει μέσα για να ανταποκριθεί στις ανάγκες των κατοίκων; Σε τελική ανάλυση έχει λόγο ύπαρξης;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Αλλά κάποιες βασικές πτυχές της μπορούμε να ανιχνεύσουμε.