Του Δημήτρη Ι. Κατσούλη
Η
διαφαινόμενη πρόθεση της Κυβέρνησης να αφαιρέσει τις Υπηρεσίες Δόμησης από τους
Δήμους και να τις συγκεντρώσει σε κεντρικό επίπεδο ή έστω στις Περιφέρειες
είναι μία ακόμη επιλογή ακραίου συγκεντρωτισμού που έρχεται σε αντίθεση με το
συνταγματικό πλαίσιο της αποκέντρωσης, και κυρίως με την συνταγματική προστασία
της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Πριν
από την προσέγγιση του ζητήματος υπό το πρίσμα των συνταγματικών διατάξεως
αξίζει να αναφερθούμε στο πραγματικό πολιτικό διακύβευμα.
Οι Υπηρεσίες Δόμησης, οι γνωστές και ενίοτε «αμαρτωλές» Πολεοδομίες, έως το 2010 ανήκαν στην αρμοδιότητα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, «προίκα» από την πάλαι ποτέ κρατική νομαρχία. Η συγκρότηση των Δήμων του Προγράμματος Καλλικράτης, Δήμων εκτεταμένων σε έκταση και πληθυσμό αναπόφευκτα οδήγησε στην εύλογη επιλογή της μεταφοράς των Υπηρεσιών Δόμησης στους Δήμους. Εξάλλου αυτό υπήρξε διαχρονικό αίτημα της πρωτοβάθμιας Αυτοδιοίκησης και ήδη πολλοί Δήμοι, πρωτεύουσες Νομών και όχι μόνο, είχε αναλάβει την άσκηση αυτής της αρμοδιότητας.