Αποχαιρετώντας τον συνάδελφο, φίλο, αδερφό Νίκο

Παναγιώτης Σαμαρτζής

Πώς να στριμώξεις 26 χρόνια σε ένα χαρτί; Και πώς να τα πεις σε έναν φίλο αδερφικό για να τον αποχαιρετήσεις;

Έναν άνθρωπο ονειροπόλο, που χωρούσε πολλούς στα όνειρά του, που με πείσμα, πάθος και παράδοξη σκέψη, αγάπησε την αυτοδιοίκηση, δόθηκε στον συνδικαλισμό, περπάτησε στην πολιτική, τίμησε την φιλία, υποστήριξε τον αδύνατο, αγάπησε την οικογένειά του.

Που βάδισε στο φώς και με προσωπικό κόστος, έλεγε τα πράγματα που πίστευε και πάλευε για αυτά.

Σαν χτες ήταν που βρέθηκες στην πρώτη γραμμή για τον «Καποδίστρια» και μετά στους σεισμούς της Αθήνας.

Που ξεκίνησες να αφιερώνεις πολύ χρόνο, ενέργεια και μεράκι για να ζωντανέψει ο Σύλλογος, να φτιαχτεί η Ομοσπονδία, να δημιουργηθεί το Ταμείο Αλληλοβοήθειας.

Οι παιδικές κατασκηνώσεις, οι εκδρομές των υπαλλήλων, ο σύλλογος των συνταξιούχων, η διοργάνωση της αιμοδοσίας, οι Χριστουγεννιάτικες γιορτές, η μισθολογική μας αναβάθμιση – για όσο την προλάβαμε- έχουν πίσω τους τη δική σου σφραγίδα Νίκο.

Και σε όλα αυτά, πρόλαβες  μιαν Άνοιξη να γνωρίσεις την Μαρία και να φτιάξετε τη δική σας οικογένεια, που τόσο πολύ ήθελες.

Μιλούσες και έπραττες για αυτήν και ακούγαμε και βλέπαμε την αγάπη σου, το νοιάξιμό σου, την φροντίδα σου και την υπερηφάνεια σου.

Πάλεψες όλα αυτά τα χρόνια στο φώς, για περισσότερη Δημοκρατία, για καλύτερες μεταξύ μας σχέσεις, για αξιοκρατία.

Αγώνες δύσκολοι με μεγάλες πιθανότητες αποτυχίας, αλλά πάντα σε προκαλούσε το δύσκολο.

Τώρα θα πορευτούμε με αυτά που μάθαμε μαζί σου.

Το πείσμα, την ανεκτικότητα, την ντομπροσύνη, το κιμπαριλίκι, παλεύοντας για την βοήθεια στον άλλο όταν έχει ανάγκη, για να κρατήσουμε το παράθυρο ανοικτό στο όνειρο, για να φοβόμαστε λιγότερο το αβέβαιο.

Ζήσαμε πολλά, μεγαλώσαμε μαζί. Δώσαμε ο ένας στον άλλο, ότι μπορούσαμε να δώσουμε και πήραμε ότι μπορέσαμε να πάρουμε.

Σε ευχαριστώ από καρδιάς για όλα όσα μοιραστήκαμε.

Συγγνώμη από καρδιάς για όλα όσα μας πίκραναν.

Και χαίρομαι που είχαμε την ευλογημένη τύχη να ξανασμίξουμε, να ξαναμοιραστούμε πράγματα, όνειρα, σκέψεις, συναισθήματα.

Είχαμε πια καταλάβει ότι ο δρόμος που επιλέξαμε να ακολουθήσουμε, είναι ο επικίνδυνος, που απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση. Και παλέψαμε να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιος και τι μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση, και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο.

Το παλέψαμε Νίκο μου και για αυτό σε ευχαριστούμε.

Και να ξέρεις, θα μας λείψεις.

Καλό ταξίδι φίλε Νίκο, αγαπημένε Αρκά.